Przeczytane w lutym

kwejk.pl

                                                         

Ziemiański Andrzej                                
Achaja 1-3 t. 9/10, 10/10, 5/10

Margarit Sandemo
Saga o Ludziach Lodu
 8. Córka hycla  8/10

Boyne John  
W cieniu pałacu zimowego  6/10

Kończę: Virginia C. Andrews
                                     Płatki na wietrze 5/10

W oczekiwaniu na wiosnę

2 : 0

Słaby wynik i słaby był mecz, ale...
   Wyjazd na mecz zaplanowaliśmy już miesiąc wcześniej a co za tym idzie w naszym domu regularnie każdego ranka rozbrzmiewało "ile jeszcze dni do meczu?". Tak, wyjazd na mecz, to nie codzienność. W prawdzie Igor już od 2 roku życia chodzi na mecze, byli nawet w Rumuni(chyba w 2007), nawet Pola miała już swój pierwszy mecz za sobą. Zawsze jednak były to mecze ligowe a nie reprezentacji polski. A co dopiero mówić o meczu reprezentacji kraju z którego się pochodzi z reprezentacją kraju w którym się żyje. Tyle,że piłka nożna nie robi na mnie wrażenia. Na mecze nie chodziłam, nawet nie oglądałam zbytnio, wole tenisa ziemnego. 
   Zatem dlaczego pojechałam? Bo chciałam, żeby Darek z Igorem dobrze się bawili a obecność Poli tego nie gwarantowała. Nikt nie mógł przewidzieć w której minucie meczu zacznie się nudzić.
   Koniec końców na mecz pojechałam sama z dzieciakami a mój mąż zaległ przed telewizorem w objęciach grypy.  On chciał jechać nie pojechał ja nie chciałam pojechałam, ale co miałam powiedzie dzieciom "sorry kochane, nigdzie nie jedziemy".
   Jechaliśmy autobusem zorganizowanym przez kolegów z pracy mojego męża, część osób znałam, część nawet nie chciałam poznać, ale już w autobusie zaległa się we mnie myśl, "co ja tutaj robię?"Całe szczęście, że Pola nie była jedynym dzieckiem. Dojechaliśmy a na miejscu tłumy ludzi...hmmm właściwie sami Polacy. Można by rzec, że ilość Polaków w stosunku do Irlandczyków była wprost proporcjonalna do ilości Polaków i Irlandczyków w naszym autobusie, czyli tak 4/1. 
A mnie uczepiła się piosenka "czy my jesteśmy tu za karę..." Nie lubię imprez masowych, nie lubię tłumu ludzi depczącego sobie po pietach a tu jeszcze musiałam pilnować dzieci i siebie by się nie zagubić. Jak na złość wszyscy byli biało-czerwoni:)
   A na stadionie było już dobrze. Olbrzym robi wrażenie, wrażenie tak duże, że dopiero w 74 minucie usłyszałam" mamo kiedy koniec?" Niestety mecz nie zrobił na mnie ani chyba na nikim z rodaków takiego wrażenia. Brakował mi komentatora, który jakoś by urozmaicił dla mnie tę bieganinę. Ludzie kibicowali, ale jakoś tak, ze mnie nie porwało, strażacy biegali z wiaderkami i gasili race, które tutaj zabronione są nie tylko na stadionie, no i piłkarze też biegali, ale tak....po wyniku widać jak.
   W drodze do domu pomyślałam sobie, ze to właściwy kierunek jazdy. Za to mój mąż stwierdził, że teraz już sobie przypominał dlaczego nie lubi oglądać meczy reprezentacji.
Rano obudziłam sie z bólem głowy i nie był to kac, mam nadzieje, ze to też nie jest grypa.
   Teraz trzeba pomyśleć o tłustym czwartku, co by tu zrobić, by wyszło słodko i bezstresowo, bo pieczenie stresogenne bywa i już.
   A w Irlandii nie ma tłustego czwartku, tylko jest we wtorek dzień naleśnika Pancake Teusday. Oooo naleśniki, to ja umiem robić....no tak ale dzisiaj jest czwartek, tłusty czwartek.
                                           Kilka godzin później....
                                           No i mamy tłusty czwartek:)

 

  

A do tego pierwsze miejsce LP Trójki